Mike Oldfield
Mike Oldfield, właśc. Michael Gordon Oldfield (ur. 15 maja 1953 w Reading) – brytyjski muzyk i kompozytor. W swojej twórczości łączy rock progresywny z muzyką folkową, klasyczną, elektroniczną i new-age. Jest multiinstrumentalistą, który stał się sławny dzięki swoim solowym instrumentalnym albumom. Oldfield wydał ponad 20 albumów, najnowszy Return to Ommadawn w roku 2017, będący sequelem płyty Ommadawn z 1975.
Mike
Oldfield samodzielnie nauczył się gry na gitarze i już jako nastolatek zaczął grywać w lokalnych klubach folkowych w Reading[4]. W tym też czasie zaczął też tworzyć swoje pierwsze kompozycje. W 1967 r. Oldfield wraz z siostrą Sally założyli folkowy zespół The Sallyangie. Kiedy stali się rozpoznawalni w lokalnym środowisku, podpisali kontrakt z wytwórnią Transatlantic Records. Ich pierwszy i jedyny album ukazał się w 1968 r. i nosił tytuł Children of the Sun. Po rozpadzie The Sallyangie, Mike dołączył do brata Terryego i tak powstał rockowy zespół Barefoot. W 1970 r. Oldfield dołączył jako basista i sporadycznie główny gitarzysta do zespołu Kevina Ayersa The Whole World. Mike występował gościnnie w dwóch albumach Ayersa: Whatevershebringswesing i Shooting at the Moon. W zespole rolę keyboardzisty i kompozytora pełnił David Bedford, z którym Oldfield bardzo się zaprzyjaźnił. Bedford pomagał w komponowaniu wczesnej wersji Tubular Bells i późniejszej aranżacji i dyrygowaniu orkiestrowej wersji Orchestral Tubular Bells (1974)[5][4]. Mike Oldfield próbował przedstawiać różnym wytwórniom demo swojej wstępnej wersji Tubular Bells (jako 25-minutową suitę, wstępnie nazwaną „Opus One”), ale żadna z nich nie zdecydowała się wydać albumu młodego muzyka. W 1971 roku 18-letni Oldfield trafił do Richarda Bransona, właściciela małego studia nagraniowego – Virgin Records oraz wysyłkowego sklepu płytowego. Branson zainteresował się projektem kompozytora i postanowił udostępnić mu studio oraz dwóch inżynierów dźwięku: Simona Heywortha i Toma Newmana[4]. Ta sesja studyjna zaowocowała powstaniem albumu Tubular Bells, w którego skład wchodziło ponownie nagrane „Opus One” (jako „Part One”) oraz „Part Two”, drugiej część suity, napisanej i pierwszy raz nagranej już w studio[6].